Sillobre rescata do esquecemento os toques de campá doutro tempo
Medio centenar de campaneros danse cita na parroquia fenesa para aprender a tocar os vellos sinais que estaban a piques de perderse no tempo
Sillobre rescata do esquecemento os toques de campá doutro tempo - Autor: MANSO, Anxo
Medio centenar de campaneros e de amantes do mundo das tradicións danse cita este sábado en Sillobre para recuperar os vellos toques de campás que o paso do tempo ha ir sumindo no esquecemento. Respondendo ao chamamento de Julio López Allegue, septuaxenario campanero (e tamén apicultor, por certo) que desde hai anos fixo seu o empeño de que as voces das campás de Galicia non morran, persoas de todas as idades aprenden en Sillobre como contar coas campás que naceu un neno, que a igrexa pide a Deus pola alma dun un bispo, que se achegan o raio e o trono, que o monte está a arder, que o cura xa entrou no templo...
E non é un lugar calquera, o elixido para facelo. A igrexa de Santa Mariña de Sillobre posúe un dos máis belos campanarios de Galicia, cuxa arquitectura interna asombra a cantos han ter ocasión de coñecela. Ademais de posuír dúas extraordinarias campás. A Maior, a coñecida tamén como a Grande, fundiuse en Mondoñedo, apenas a uns metros do Santuario dous Remedios, onde mañá, domingo, a Diocese de Mondoñedo-Ferrol celebra a festividade da súa Patroa.
É moita a relación -recorda o propio Julio López Allegue, xunto ao seu sobriño-neto Bruno, campanero tamén- que Sillobre ha ter, ao longo da súa historia, con Mondoñedo. A pesar de que os sillobreses non pertencen a esa diocese, coa que fan fronteira, senón á de Santiago de Compostela. E a propia catedral de Mondoñedo -subliña Julio - facilitou, xenerosamente, boa parte da información sobre o mundo das campás que hoxe se transmite en Sillobre aos campaneros novos.
Publicidad
Sillobre, vén dicir o campanero, é unha parroquia máxica, a medio camiño entre dous mundos: que une -máis que separa- este tempo novo que nos tocou vivir e o vello país dos soños; un país un tanto valleinclanesco, moi proclive ao lendario, á néboa e -naturalmente- á música das campás, que baixo un ceo que o debuxa todo de xeito diferente van recordando, a través do aire, que a eternidade existe e que hai unha Galicia, feita de granito, de bronce e de auga fresca, que, por fortuna, xamais morre.